Dreamcatcher.

Nie lubię ograniczonych ludzi. Naprawdę nie lubię. Takich, do których nie docierają żadne argumenty, którzy myślą, że pozjadali wszystkie rozumy i ich opinia jest jedyna, najlepsza i niepowtarzalna. I nie mylcie tego z pewnością siebie, bo to nie ma nic wspólnego z rzeczą, o której mówię. Wręcz przeciwnie, określiłabym to może jako próbę wyleczenia się z kompleksów? Tak, prędzej coś w tym stylu.

Mam znajomego, który ma szansę na wyjazd na staż do Japonii. Niepowtarzalna okazja, raczej nie dostanie takiej propozycji ponownie, więc byłby głupi, gdyby z niej nie skorzystał. Zdaje sobie sprawę jak wiele drzwi ta podróż może przed nim otworzyć, jak może wpłynąć na jego przyszłą karierę zawodową i jego życie. Powiedział, że jest w stanie zrobić wszystko, żeby tam pojechać. No, prawie. W każdym razie zaciska pasa – w końcu bilety lotnicze nie są tak tanie, jakby sobie tego życzył, dokłada starań, żeby wszystko wypaliło. Co jest zaskakujące największym problemem, okazała się jego partnerka, z którą jest w związku od ponad pięciu lat. Zapiera się rękoma i nogami, bo za nic na świecie nie chce tam pojechać. Bo nie mam pieniędzy, bo nie mam po co, bo nic mi to nie da... Pieniądze w przeciągu roku naprawdę można zdobyć, to nie jest aż taki majątek, by odkładając co miesiąc jakąś kwotę nie udało się takiej sumy uzbierać. Ma po co – w dwa miesiące można poznać podstawy języka. Japoński ponoć jest na czasie, więc czemu nie skorzystać? Zresztą dla samego zwiedzania i poznania innej kultury byłoby warto. Szansa spędzenia dwóch miesięcy w Japonii za cenę biletów jest godna rozważenia i wykorzystania. Ale dobrze, trzeba pójść w takim razie na jakiś kompromis, bo przecież nic na siłę. On z takiego wyjazdu nie zrezygnuje, a ona nie chce wyjeżdżać.

I tu zaczynają się schody – dziewczę grozi, że facet nie będzie miał do czego wracać, jeśli wyjedzie. Że nie poczeka. Czy jest ktoś, kto będzie w stanie wytłumaczyć mi co trzeba mieć w głowie, by stawiać takie ultimatum komuś, kogo ponoć się kocha? Zresztą komukolwiek. Facet chce zapewnić im lepszy byt, rozwijać się. Dąży do tego, żeby żyło im się lepiej, żeby za kilka lat nie musieli się zastanawiać czy mogą pozwolić sobie na jakieś wakacje czy będzie ich stać na utrzymanie ewentualnego dziecka. Chce iść do przodu, bo wie, że takie doświadczenie może później wiele zmienić.  Nie rozumiem, jak można próbować podciąć komuś w taki sposób skrzydła, jak można nie dostrzegać pozytywów takiej sytuacji? Nie umniejszając nikomu – kolega jest bardzo ambitny i praca na kasie w Biedronce niezbyt go satysfakcjonuje. Myślę, że nie satysfakcjonuje nikogo, tylko nie każdy ma możliwość zrobienia czegoś, by to zmkazać się całkiem oczywisty, dla innych wręcz przeciwnie.