Never look back.

Marzy mi się domek. Niewielki, dwupiętrowy, żeby była też sypialnia dla gości. I dwie łazienki. Albo parterowy z przytulnym poddaszem. Obowiązkowo z ogrodem, nie musi być duży. Miłoby było mieć trochę placu i kilka krzaczków, gdzie w letni, słoneczni dzień można poleżeć czy pochodzić na boso po zielonej trawie. Chciałabym już być z Nim, na stałe, na co dzień, siedzieć na werandzie i pić herbatę rano. Czytać gazetę, czy rozmawiać o czymkolwiek.


I w gruncie rzeczy to jest zabawne, bo mam już kompletną wizję tego, jak chciałabym, żeby wyglądał mój potencjalny przyszły dom. Czy nawet mieszkanie, nie szalejmy tak na start. Z niemalejącym zapałem przeglądam wszelkiego rodzaju zdjęcia dotyczące wystrojów, nie rozstaję się też z katalogiem Ikei. Zdecydowanie stawiam na minimalizm i jasne kolory, chciałabym, żeby było nowocześnie, ale zarówno przytulnie. Surowe, zimne wnętrza zdecydowanie nie są dla mnie.

Ostatnio właśnie rozmawialiśmy o tym, że w przeciągu roku chcielibyśmy się wyprowadzić, zamieszkać już razem i sprawdzić jak mieszkałoby się na własną rękę, bez rodziców. Jestem niesamowicie podekscytowana tym faktem, choć wydaje mi się, że bardziej cieszy mnie fakt, iż sprawy idą w takim, a nie innym kierunku, że nasz związek jest taki stabilny.

Zastanawiające też jest to jak z biegiem czasu i wydarzeń zmieniają się nasze priorytety. Zapominamy o tym, co jeszcze niedawno było dla nas szalenie ważne, skupiamy się na nowych marzeniach i dążymy do ich realizacji mniej lub bardziej konsekwentnie. Mam wrażenie, że moje życie odwróciło się o 180 stopni, że zwracam uwagę na zupełnie inne rzeczy, sama zachowuję się w zupełnie inny sposób i dążę do czegoś innego. Jakim cudem dzisiejsza ja i ta z przed kilku lat to nadal ta sama osoba? Nie mam pojęcia.